„Powieści, muzyka, sytuacje, których doświadczamy i te, które sobie wyobrażamy, są w nas. Przychodzą z małej szczeliny i całkowicie nas wypełniają. Potem mieszają się i pewnego dnia wychodzą na powierzchnię, by dać się usłyszeć. Tak narodził się J’suis Snob. To jest powieść, którą czytałem, gdy byłem dzieckiem, to stara piosenka z lat 40. i to wspomnienie nocy, którą naprawdę żyłem, nad morzem, po imprezie.
Jesteśmy w latach 40- era jazzu i włosów pokrytych brylantyną, epoka, kiedy szeptano słowa miłości. W tym otoczeniu elegancki mężczyzna, ubrany na biało, idzie samotnie boso wzdłuż brzegu, w świetle księżyca. W ręku trzyma butelkę szampana i cicho nuci piosenkę. Szczęście, które mu towarzyszy ma twarz pięknej kobiety, którą właśnie poznał. Emocje sprawiają, że tańczy i bawi się falami, które moczą mu stopy i brzeg spodni. Ta kompozycja opowiada o zabawnej i miłej chwili, która obraca się wokół akordu szampana. Ma smak podboju i zawiera chłodną i pewną siebie postawę tych, którzy uważają się za prawdziwych uwodzicieli: ekscentrycznego miłośnika życia, elegancji i piękna. „Ironiczny snob”, wesoły, dowcipny i lekki jak bąbelki 🙂